... w której Amanda poszukuje klucza wśród strzykawek wbijających się w jej ciało... Horrory są mi bliskie jak tlen. Uwielbiam. W żadnym z filmów nie było takiej sceny, podczas której poczułbym dreszcze.
A tu były.
Amanda i jej ból wydawał mi się tak bliski...
Nie powiem, że to mnie zachwyciło, ale poruszyło. I zupełnie nie wiem dlaczego? Może to jakieś moje wewnętrzne obawy?
Nie robi na mnie wrażenia podcięcie gardła, odcięcie ręki, przypalanie...
A jednak setki igieł wbijających się w ciało dziwnym trafem idealnie wpasowało się w to, czego oczekuje od horroru. Niepokój. Swego rodzaju strach. Delikatnie przyspieszone bicie serca.
Ktoś może powiedzieć, iż to dziecinne, niedojrzałe. Wręcz głupie.
Że teraz stawiamy na strach nieoczywisty, paranormalny. Ba, psychologiczny.
Ale ja nie należę do elity inteligencji, nie czytam Woltera, nie słucham Bacha.
Więc jeśli ktoś chce mi wygarnąć gimbusiarstwo, głupotę czy prostactwo, to wydaje mi się. Hmm, jestem przekonany iż nie ma to sensu.
Pewien reżyser, w jednym ze swoich filmów stwierdził, iż "drugie części z reguły są gorsze". Ale nie w tym wypadku. W tym wypadku wyjątek potwierdza regułę.
I jeszcze jedna prośba- proszę w dalszej dyskusji(o ile taka będzie) nie uświadamiać mi ile to było "lepszych drugich części" i jakim to jestem płytkim osobnikiem( powtarzam się odrobinkę :D)